Συναντήσαμε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής και αφεθήκαμε στην τρομερή ενέργεια της.

Είναι ηθοποιός. Είναι τραγουδίστρια. Είναι μουσική παραγωγός. Είναι υπέροχη.

Δεν θυμάται την πρώτη της φορά που κατάλαβε ότι είναι και άρα θέλει να γίνει καλλιτέχνις. «Πρέπει να ήμουν 3, άντε 4, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν με θυμάμαι να θέλω κάτι άλλο». Δεν ήταν από τα παιδάκια που τραγουδούσαν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. «Σε οικογενειακά τραπέζια, και και και. Καμία σχέση». Της άρεσε πάρα πολύ η μουσική. Εκείνη δεν το θυμάται αλλά οι γονείς της της περιγράφουν φορές που στα 3 της χρόνια τους προσκαλούσε μαζί με τον αδερφό της στο σαλόνι και μαζί με το ηλεκτρονικό πιανάκι της, έδινε μια συναυλία μόνο γι αυτούς.

Η πρώτη της βασική ανάμνηση είναι μία κασέτα. «Άκουγα πολλή μουσική. Θυμάμαι ότι ο αδερφός μου, μου είχε δώσει μια κασέτα της Κάιλι Μινόγκ και είχα ξετρελαθεί». Όλα τα χρόνια του σχολείου της, τη βρήκαν -αρκετά- εσωστρεφή και στην χορωδία. Θα ήταν γύρω στα 12 της χρόνια όταν αποφάσισε στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» να κάνει το «δεν ξέρω» των προηγούμενων χρόνων, σε «ηθοποιός». Είχε τύχει να δει μια ταινία και να της αρέσει λίγο παραπάνω και το ένα έφερε το άλλο.

Ύστερα, ήρθε η εποχή των πανελληνίων και όλα χάθηκαν μέσα στο άγχος του «πόσο να διαβάσω» και του «τι θα σπουδάσω». Η εσωστρέφεια, συνεχιζόταν. Να γίνει καθηγήτρια αγγλικών; Ψυχολόγος; «Κοινωνική λειτουργός σπούδασα κι έχω αφήσει 7 μαθήματα τα οποία δεν έδωσα ποτέ». Έχει κάνει πτυχιακή. Έχει κάνει πρακτική. «Στις τελευταίες εξετάσεις είπα όχι. Δεν γίνεται άλλο. Αρνούμαι. Το πάλεψα για 7 χρόνια. Προσπάθησα».

Στους γονείς της είπε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός στα 17, λίγο πριν τις πανελλήνιες. «Μείνανε παγωτό. Ήμουν πολύ ντροπαλή». Ο μπαμπάς της ήταν από την Ουγκάντα και η μαμά της Ελληνίδα. Έμεναν στην Κυψέλη. Ακόμα εκεί μένει η Ίντρα και δεν την αλλάζει. Τους άρεσε να πηγαίνουν θέατρο, να βλέπουν ταινίες. Μεγαλώνοντας αποφάσισε για τον εαυτό της ότι δεν μπορεί να είναι τόσο μαζεμένη. «Είπα, δεν βγαίνει έτσι τώρα. Προσπαθώ να είμαι ευγενής και κοινωνική γιατί νιώθω ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Επιβάλλω στον εαυτό μου να μην κάνει έτσι».

Στην αρχή, η πρώτη της σκέψη ήταν ότι θέλει να παίζει σε ταινίες. «Μεγαλώνοντας και επειδή ως οικογένεια βλέπαμε πολύ θέατρο, σκεφτόμουν ότι κι αυτό θα ήθελα να το κάνω». Θα ξαναπεί τη φράση «Δεν ήμουν όμως από τα παιδάκια που θα ξεστόμιζε κάτι τέτοιο». Πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.

Αν έπρεπε να διαλέξει την αγαπημένη περίοδο της ζωής της ως την αγαπημένη της, θα διάλεγε: «Τα τελευταία δύο χρόνια». Μέχρι πριν δύο χρόνια, θα έλεγε: «Εκεί, γύρω στα 23,24 όταν πήγα κι έμεινα μόνη μου. Άρχισα να δουλεύω σεζόν στην Ίο και οκ, ισχύει ότι εκεί ανακάλυψα τη θηλυκότητά μου και να αισθάνομαι περισσότερο εγώ κι ότι δεν θέλω να κρύβομαι. Παρόλα αυτά όμως, σήμερα θα σου πω μακάρι να είχα ακόμη και τότε τα μυαλά που έχω τα τελευταία δύο χρόνια». Θα είχε γλιτώσει πολλή ταλαιπωρία θα πει και θα γελάσουμε μαζί.

«Είμαι η πιο κουραστική και μεγαλύτερη υποστηρίκτρια της ψυχοθεραπείας». Δεν το έχει δοκιμάσει μέσω τέχνης, έχει τύχει να διαβάσει γι αυτό και να δει ντοκιμαντέρ «Μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον»,θα πει και θα συνεχίσει: «Οτιδήποτε γίνεται παιδιά με ψυχοθεραπευτική δουλειά καλό είναι να γίνεται, είμαι τρομερά υπέρ περισσότερο από ποτέ πια».

Η αντικειμενική της δυσκολία στη μουσική σκηνή ήταν το αγγλόφωνο τραγούδι. «Δεν είναι τόσο δημοφιλές στην ελληνική σκηνή, τι να κάνουμε. Είναι τελείως άλλα τα μεγέθη». Μεγάλωσε με ξένη μουσική γι αυτό και πιστεύει ότι ίσως γι αυτό έχει μια μεγαλύτερη άνεση να εκφράζεται μέσω αυτής. «Μπορεί να ήταν κι ένα κομμάτι φόβου ότι τώρα εγώ με την εμφάνιση που έχω, τι μουσική να τραγουδήσω. Μου φαινόταν σχεδόν αδύνατο για παράδειγμα το να κάνω RnB στα ελληνικά». Είχε μια φοβία να μην το τολμήσει αυτό. «Τώρα μου έφυγε όμως, σκέφτηκα ότι θέλω να φέρω την αλλαγή. Όταν πιάνεις πάτο, ξύνεις και λίγο ακόμα πιο κάτω, αλλάζεις αναγκαστικά γι αυτό και πιστεύω ότι τώρα παρά ποτέ είναι πιο πρόσφορο το έδαφος για να εκφραστούν και να υλοποιηθούν νέες ιδέες».

Δεν ξέρει τι θα μπορούσε να κάνει αν δεν ήταν καλλιτέχνιδα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν: «Νομίζω ότι αν δεν είχα κανένα ταλέντο, θα ήμουν δασκάλα Δημοτικού ή γενικά θα έκανα μία δουλειά που θα ερχόταν σε επαφή με τα παιδιά. Πιστεύω μόνο έτσι δεν θα μαράζωνα». Θα λέγαμε ότι δεν είναι πολύ μακριά από αυτό το παράλληλο σύμπαν μιας και εμφανίζεται στην παιδική παράσταση του θεάτρου Κάππα, «Ραπουνζέλ χωρίς Παραμύθι». Έχει διδάξει πολλά χρόνια σε Ωδείο. «Άμα ασχοληθώ με τη μουσική, θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Άμα ασχοληθώ με τη διδασκαλία, αντίστοιχα».

Σχέδια για το μέλλον κάνει συνέχεια. «Στα επόμενα πέντε χρόνια με βλέπω πάρα πολύ πλούσια, επιτυχημένη». Σταματά την πρόταση της και γελάμε. Μετά συνέχισε: «Μου αρέσει να βάζω μικρούς στόχους. Σκέφτομαι: ‘Τι θέλεις να κάνεις;’, ‘Ποιο θες να είναι το επόμενο σου βήμα’ και πορεύομαι κάπως έτσι». Αν της έλεγε κάποιος πριν από 7 χρόνια ότι «το 2023 θα δουλεύεις επαγγελματικά ως ηθοποιός, θα κάνεις τα live σου, θα είσαι σχετικά αναγνωρίσιμη από κάποιον κόσμο, θα έλεγα δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό». Γι αυτό και μέσα στους στόχους της για το επόμενο διάστημα είναι το «να εξελίσσομαι στο υποκριτικό κομμάτι. Μουσικά, θέλω βγάλω καινούργιο υλικό και ελληνόφωνο αλλά και αγγλόφωνο» και να συνεργάζεται με ανθρώπους που θαυμάζει. «Έχω υπάρξει πάρα πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει ως δώρο στη ζωή μου».

Αυτό το διάστημα παίζει (και) στην παράσταση «Πεταλούδες στο Στομάχι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η οποία ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. «Ο Ρήγος είναι πολυσχιδής. Πραγματικά, θα ήθελα να μπορώ να περάσω μία μέρα μέσα στο κεφάλι του να μπορώ να δω τι σκέφτεται και πώς λειτουργεί αυτό το μυαλό». Στην αρχή, στις πρόβες όταν συζητούσαν το κείμενο και αυτοσχεδίαζαν, εκείνη είχε χαωθεί «Έλεγα: ‘Χριστέ μου’, πώς θα γίνει αυτό. Και κάπως μαγικά, έγινε».

Μιλώντας για τις δουλειές της, να πούμε ότι κάθε μέρα από τις 16.00 μέχρι τις 18.00 την ακούμε στον Pride Fm 98,6. «Καταλαβαίνω ότι λόγω τίτλου και λόγω παρελθόντος όταν ήταν ιντερνετικός, ο σταθμός απευθυνόταν σε ένα συγκεκριμένο κοινό. Τώρα πια, νομίζω ότι όλοι μας απευθυνόμαστε στους ανθρώπους που ζουν στο 2023, εξελίσσονται μαζί με την κοινωνία και θέλουν να εξελιχθούν και έχουν κουραστεί από το παλιό και το σάπιο». Είναι στη φάση: «Ναι, παιδιά τα πράγματα αλλάζουν. Αποδοχή, συμπερίληψη, διαφορετικότητα. Το ξέρω ότι κάποιοι το θεωρούν τώρα κάποια μόδα όλο αυτό αλλά οκ, και μόδα να είναι, δεν είναι κακό αν όλο αυτό καταλήξει να ζούμε σε έναν φυσιολογικό κόσμο». Στηρίζει τις πορείες. «Καταλαβαίνω ότι ο άλλος μπορεί να φοβάται, κι εγώ φοβάμαι γιατί ξέρω ότι μπορεί να πέσουν χημικά, μπορεί να συναντήσεις κόσμο που δεν θες, και και και αλλά δεν γίνεται πλέον να είμαστε απαθείς και να βλέπουμε τις πορείες από τον καναπέ».

Χόμπι δεν προλαβαίνει να έχει. «Τα τελευταία χρόνια το να δω μια παράσταση ή να πάω ένα σινεμά, με αποσυμπιέζει πάρα πολύ». Πρόσφατα είδε τα «Πνεύματα του Ινισερίν» και πολύ της άρεσε. «Αν ο κόσμος χόρευε ακόμα, θα έβγαινα να χορέψω, το έκανα πολύ παλαιότερα».

Και, μια ευχή της για το μέλλον: «Να συνειδητοποιήσουμε το πόσο δυνατοί είμαστε. Ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει ότι δεν έχει φωνή, έχει και υπάρχουν και πολλοί άλλοι που θέλουν να ενώσουν τις φωνές τους μαζί του». Γιατί «ο λαός, θα σώσει το λαό». Είναι το αγαπημένο της μότο αυτήν την περίοδο θα μου πει και θα κλείσουμε τη συζήτηση για να προλάβει να φτάσει στην ώρα της στο Θέατρο.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα το Metropolitan Bowling Center που μας άφησε να χρησιμοποιήσουμε τον χώρο του*

Instagram